Spółka składając wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej, wskazała że został do niej wniesiony aport w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: ZCP) w zamian za udziały. W ramach tej transakcji Spółka przejęła m.in. należności handlowe z tytułu których otrzymuje płatności. Spółka chciała potwierdzić w jakiej wysokości może rozpoznać wartość spłacony przez dłużników należności w kosztach podatkowych. Zdaniem Spółki do kosztów podatkowych może zaliczyć wartość wierzytelności w momencie otrzymywania spłat należności przejętych w ramach aportu ZCP, w wysokości przyjętej dla celów podatkowych, wynikającej z ksiąg podatkowych podmiotu wnoszącego wkład. Dla potwierdzenia swojego stanowiska, spółka powołała się na wyrok WSA w Gliwicach z dnia 22 kwietnia 2013 roku (sygn. akt I SA/Gl 1155/12), który dotyczył podobnego stanu faktycznego.

Organ podatkowy potwierdził, że spółka jest uprawniona do rozpoznania KUP w momencie otrzymywania spłat należności przejętych w ramach aportu ZCP. Jednak wartość tych kosztów powinna odpowiadać wartości nominalnej udziałów wydanych w związku z aportem w części odpowiadającej tym wierzytelnościom. Organ powołał się na art. 15 ust. 1u ustawy o CIT, zgodnie z którym  w analizowanej sprawie koszty trzeba pomniejszyć o odpisy amortyzacyjne. Natomiast nie odniósł się do wyroku WSA, na który powoływała się Skarżąca.

Spółka zaskarżyła przedmiotową interpretacje, zarzucając jej naruszenie zarówno przepisów prawa materialnego jak i przepisów postępowania. 

WSA w Lublinie rozpoznając skargę uznał, że wydana interpretacja jest wadliwa, ponieważ organ nie wyjaśnił, dlaczego nie zgadza się z argumentacją gliwickiego WSA na którą powoła się Skarżąca. Zgodnie z art. 14a ordynacji podatkowej fiskus powinien dążyć do jednolitego stosowania prawa przez organy podatkowe i uwzględniając m.in. orzecznictwa sądów.

Z takim stanowiskiem nie zgodził się jednak NSA.  W ocenie Sądu  zaskarżona interpretacja spełniała wszystkie wymogi wynikające z ordynacji podatkowej. Organ zajął w niej stanowisko co do możliwości zaliczenia spłat do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym NSA uchylił zaskarżony wyrok i przekazał  sprawę do ponownego rozpoznania.

Źródło:

Wyrok WSA w Lublinie z dnia 4 marca 2015r. sygn. akt. I Sa/Lu 997/14

Wyrok NSA z dnia 31 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 2211/15

Artykuł na Gazeta Prawna Online

Autorzy: Marta Wiącek, Anna Ganczarska